insan elbiseden çıkınca çıplak
kendinden çıkınca deli derler ona
sevgili onu kalbinden çıkarınca, divane
aşkla yanıp, gökyüzüne yükselince duman derler
her şey uçup gider, geride bir kül kalır yeryüzünde
ama ateşi insanda değil, külde saklarlar...
insan bir şehirden çıkınca, uğurlar olsun derler ona
şimdi bir kentten çıkıp, başka bir kente gidiyorum
ne uğurlayanım, ne de karşılayanım var. Ah yar...
haketmişimdir mutlaka, bu bile fazla bana
insan hayattan çıkınca, ölü diyorlar ona
yaşadığını sananlar...
düşlerin mezarı yok diye
insanın sadece bir bedende yaşadığını sanıyorlar
bir kentten diğerine çıkıp giderim ben,
geri dönüp bakmadan
yeter ki, insanlar çıkmasın insanlığından....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder