Öylesine yorgunum ki haftasonlarım da dahil olmak üzere bütün hayatım eğitim faaliyetleri üzerine kuruluyken bile koşturuyorum. Anladım ki insanın bazen bir oh diyebilmesi için dolmuş koltuğuna oturması bile yetiyormuş.Arkadaşların,ailen,müdürün,velin,ev sahibin kim olursa olsun azalacağını düşündüğün hatta bitecek sandığın istekler asla bitmezmiş de sen kendin için ne istediğini unuturmuşsun.Göz ucuyla bile olsa hayatlarına değdiğin insanların meşguliyetleri senin meşguliyetin olduğunda hala mantıklı düşünebiliyor olmanın incitici tarafıda varmış.Bir kere bile mantığımı kimsenin umrunda olmadığı köşelere atıp özlemlerimle , duygularımla cevap verebilseydim belki de bir çok şey farklı olurdu.Yaşasın bencil yanım diyebilmek bu kadar zor olmamalı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder